کارو

گفبم :ای پیر جهان دیده بگو

از چه تا گشته ، بدینسان کمرت؟

مادرت زاد ، به این صورت زشت ؟

یا که ارثی است تو را از پدرت ؟

ناله سر داد : که فرزند مپرس

سرگذشت من افسانه پرست

آسمان داند و دستم ،که چه سان

کمرم تا شد و تا خورده شکست

هر چه بد دیدم از این نظم خراب

همه از دیده ی قسمت دیدم

فقر و بدبختی خود ، در همه حال

با ترازوی فلک سنجیدم

تن من یخ زده در قبر سکوت

دلم آتش زده از سوزش تب

همه شب تا به سحر لخت و ملول

آسمان بود و من و دست طلب

عاقبت در خم یک عمر تباه

واقعیات ، به من لج کردند

تا ره چاره بجویم ز زمین

کمرم را به زمین کج کردند

کارو