من همان نایم که گر خوش بشنوی.........................هوشنگ_ابتهاج

من همان نایم که گر خوش بشنوی

شرح دردم با تو گوید مثنوی

یک نفس دردم ، هزار آواز بین

روح را شیدایی پرواز بین

من همان جامم که گفت آن غمگسار

با دل خونین، لب خندان بیار

من خمش کردم خروش چنگ را

گر چه صد زخم است این دلتنگ را

من همان عشقم که در فرهاد بود

او نمی دانست و خود را می ستود

من همی کندم نه تیشه، کوه را،

عشق شیدا می کند اندوه را

در رخ لیلی نمودم خویش را

سوختم مجنون خود اندیش را

می گرستم در دلش با درد دوست

او گمان می کرد اشک چشم اوست

هوشنگ_ابتهاج